kıştan kalan zırvalamalar

 aşk öldü

-alara 

nietzsche olmak için gereken birikim ve akıl gücü  bende olmayabilir. ancak gerekli olan deliliğe yaklaştığımı hissediyorum. aşksızlığın getirdiği delilik bu. mevlananın aşkı gibi ulvi bir aşk bu. bunun yokluğu. içimdeki huzurun yokluğu. içimdeki yalnızlığın büyüyüşünü, derinlere doğru genişlemesini hissedebiliyorum. patolojik bir insan daha al sana sevgili dünya! diyesim geliyor ama her zamanki gibi gerçek bir yol göstericiden yoksunum. patolojimin evrelerini, gerçek boyutunu, metastazını bilmiyorum. hissediyorum ancak hiç bir boyama, BT, sono bana işte buradasın dedirtmiyor. öyle siyah karanlık bir duman gibi içimde dolaşıyor belkide. alveollerin içinde kalan havaya karıştı ve hapsoldu orada. 

bir kaç gündür kar yağıyor ve ben beremi takınca kendimi beğeniyorum. noel filmlerindeki al yanaklı kız çocukları gibi hissediyorum sonra sokağın griliğinde yerini başka bir şey alıyor. tanımlayamadığım o gri dumanlı huzursuzluk gibi bir şey. bana seçim bırakmadan içime doluyor. neşeli cümleler yazmak istiyorum oysa rengarenk mumlar gibi öylece duracak cümleler. didem madak cümleleri gibi. neşeli didem madak cümleleri gibi: 

Ütüsüz giyerim karabasanlarımı

Sakarım, sık sık çarpar deviririm yazgımı

İçimdeki suyu döktükten sonra işte, ondan sonra

Şikayetim yok, rahatım.
Taşralı ve safım.
Yağmurda unutulmuş bir Tanrı’yla ahbabım
Balkonda asılı kalır günlerce gökkuşağım, 
Deterjan reklamına çıkacağız biz ikimiz Tanrı’yla
Ben böğürtlen lekeli çocuğu oynayacağım, 
O kirli beyaz gömleğim.
Ah bir de şu gömleğe, göynek diyecek kadar 
Cesur olaydım.

bir roman yazsaydım 

ismi yeni hayata duyulan istenç gibi bir şey olsydı

nasıl olurdu 

bilmiyorum

yıllardır bir şeyler yapamıyor olmak beni çok rahatsız ediyor

bir şeyleri askıda bırakmak

alıp üzerime bir kere olsun denememek

üstüme uygun hale getirmemek

küçükken ninem bana hırka örerdi

kürkten yakası olan beyaz kuğu gibi 

yaz hırkası

prova yapmalıyız derdi bakayım nasıl duruyor üstünde küçük oldu mu

hayır nene büyük bile duruyor bak derdim ve giymezdim hırkayı içim daralırdı oynamak isterdim sallanmak isterdim kendi halime bırakılmak isterdim

işte içimi daraltan o siyah bulutlar o zaman da vardı 

vardı olmasına ama sanki daha seyrek ve katlanılabilirdi

şimdi sanki hayatın tamamı o siyah bulut ve ben de maske takmış otobanın kenarında yürümeye çalışan o kadın olmuşum. taksiler korna çalıyor ama gitmek istediğim taraf orası değil 

yolun karşısına geçemiyorum

kar yağıyor bembeyaz ancak yol kahverengi çamura dönmüş

ne çok kir var diyorum

ne çok kir var

en çok da bembeyaz kürklü o hırkayı nerede bıraktığını bilmeyen ben 

ne çok kirim ben

tek günahım var

aslında biliyorum en derinde

hayat bir kere yaşandığı için yargılanamaz

oysa başyargıcım yani kendim

soruyor bana

yapmak istediklerini yapmak bu kadar mı zor

mutlu olmak bu kadar mı zor

neden yalnızlıktan bu kadar korkuyorsun

neden işkence görüyor gibi hissediyorsun

kendim cevaplıyor

yani cevaplar sanıyorum

geçiştiriyor

bir sonraki ilüzyona doğru adım adım 

geçiştirerek yaşamak istemiyorum

ben bir kaç şeye odaklanıp deli gibi onları yapıp diğer şeyleri düşünmeye vaktim kalmasın istiyorum

neden bu kadar zor