ben o kadınım.
ben bütün kadınlarım.
öldürülen değil, sadece beş dakikada daha yaşamak istemiş o bütün kadınlarım.
kendime gelemiyorum. kendime. gelemiyorum.
bi noktadan sonra kendime gelmek istemiyorum.
o kadar sıktım ki gözkapaklarımı benek benek kırmızı,
yüzümü tırlamadığım için burnumun üstü kanamış.
ben artık kendimden geçmek istiyorum onlara ulaşabilmek için.
bu noktada, kelimelerin ve sinirlenişlerin bir karşılığı yok. artık bunu anlatacak hiçbir ifade yok.
görse biri beni çıldırmışça ağlarken ne derim diye düşündüm? açıp o videoyu izletirim, anlarlar mı? aman bu kadar üzülme, kendini hırpalama demezler mi?
ben kendime gelemedim ve kendime gelmek istemiyorum. çünkü utanırım onlar yerde tekmelenirken gülmekten, 5 yaşındaki çocuğun annesinin üzerinden baba dediği o pisliği almaya çalışmasını gördüğümde babama sarılmaktan utanırım.
ben o kadınım. ben bilmediğim o yüzlerce kadınım. yüzlerce? milyonlarca ağlayan kadınım.
parmağımı şıklattım ve her kadın dünya üzerindeki her kadın bir güvenlik kalkanı giyindi, dövüş sanatlarında ustalıklı oldu birhanla aslının bahsettiği gibi, ve yine bahsettikleri gibi zıvanadan çıktı!
bu empati değil, bu acısını hissetmek bilmediğim her kadının. bildiklerim için bile, ne yaptım onları kurtarmak için? ne geldi elimden ve avaz avaz bağırmama rağmen nasıl sustum bu kadar zaman?
ben o kadınım.
ben o kadınım. daha fazlasını yapmam lazım. nasıl, bir şekilde.
söz veriyorum.
