beni kendim gibi kırabilen olmadı bu zamana kadar bundan sonra da olmaz. o şaibeler. bu şarkı* çok kötü. asla dinlemem demiştim bunu aşerdim.
çok az anımız vardı bu bile üzmüyor artık beni. farketmeden senle birlikte aldığımız halkayı takıyorum en çok. farkındayım sen de ezberledin o ilk baharı. ikinci gelişindeki baharı. üçüncüsü bahar bile değildi yine de geldin. sen konuştun gözümün içine bakarak o sefer utanmıyordun gözünü kaçırmıyordun. ellerinin kıvrımı benim ellerime "perfectly perfect" uygundu o sefer ama denemedik bile. güller kurudu elimdeyken daha yeni koparmıştım.
otobüste sarsıldım. kolumdan tuttun. bu yetmez ki. bu hiçbir şeyi açıklamaz ki.
semaver. sen anlarsın beni. (bu arada sen boa kızı more like boa yılanı, sen anlarsın beni dediğimde sana dememiştim, bu blogu okuyan herhangi herkese demiştim. sen üzerine alınıp mevlana yaptın kendini beni de şems yalandan ayıp olmasın diye. artık hiçbir şeyine saygım yok. sonsuza kadar kaybedildin. istenmedin.)
bu mu sana yeten gerçekten. basit edebiyat malzemeleri. ben onun edebiyatını da yaptım kaç kere. merak etme. sen yeni bulduğunu sandın bu edebiyatı. ben ezberlemiştim.
takıntılıyız ikimiz de. birbirimize ve en çok kendimize. zaten bir tarafından takılsa diğeri sallanır ve kopar ona takıntı denmez takılıvermiş denir.
bazı insanlar çok basit yaşıyor. güven ve mutluluk, kıskanırım öyle olunca.
yapmam gerekenleri yapacağım sen de sadece izleyeceksin beni. bundan sonra yerin orda; o rahatsız plastik yazlık sandalyesinde. beyazsın ama tozlanmış gitmeyen çizilmiş bejler var üzerinde. ben çizdim onları ordan oraya taşırken seni.
*bu şarkıyı gerçekten hiç sevmiyorum. dilime dolanması için sesli bir şekilde bir kere de olsa söylemem lazımdı. hiç söylemedim ama dilime dolandı.
senin gibi gitmek bilmiyor o da.
