Çocuk Kalbime Sıçtılar v.2

biz mi büyüdük kalbimiz mi küçüldü? aklıma en küçük hatırladığım yaşı getirmeye çalışıyorum muhtelemen 4-5, kreşteyim kaynar çeri çocuk kreşinde, üstüme oyuncak bebek sosu fln döküyorlar, herkes eğleniyor ama herkessSSssss büyüklü küçüklü herkes, herkesin bütün halleri, ben dışında. sosyalleşemedim allah affetsin, o günden bugüne zerre sosyalleşemedim. böyle de dwm eder heralde. gerek duymadım hiç, oyun kurarlardı ben dolanırdım bütün grupları, puzzle yapanlar, lego oynayanlar, barrrbie bebeq oynayanlar, araba actionman fln uzar gider liste. sevmezdim sevmedim sevmem, tek başıma otururdum. 

şelale diye bi kız vardı hep şaşırırdım ismine ulan akıyor mu bu kız sonra gözümü hafif kısıp uzunnn ipeksi saçlarının şelale olduğunu hayal ederdim her yer parıltılı gelirdi kızın yüzü simli gibiydi benim için. ŞELALEYDİ OLUM!!! kafamda çok net bi resim var hala, uzaktan bakardım kıza nasıl bir aşağılık kompleksiyse, ilk o günlerde dalga geçilmişti çünkü ismimle. şekilciyim ya işim gücüm isimle tiple filan kişilik bilmem hiç: şelale mi okey o kız bebek tanrıçadır kardeşim benim için, ben?: besleme. hediye, böyle isim mi olur derlerdi, neyiyle dalga geçerler onu da anlamazdım ya dalga geçtiler mi bitti benim için. yıllarca dert ettim ismimi kendime. en son işte 12-13 yaşlarında birtakım yaşça büyük insanlar bu ismin değerli olduğunu az bulunduğunu ve mutluluk verici olduğunu empoze etti bana, yine toplumun yargısıyla hareket ettiğim için birden barıştım ismimle, hatta soyismimle kombini baya özel spekşıl gelmeye başladı falan. flian. ffflna. şuan gerçekten çok seviyorum. hani kendim koysam yine hediye koyarım falan o derece. ya da hür aziz koyarım. neyse o şans bana bebekim doğunca verilecek o çocuk hür aziz olacak ulan tartışma kabul etmiyorum