**my biggest fear, it i let you go, you'll come and get me in my sleep**
kronik mutsuzluğuma rağmen ağlamadım bile uzun zamandır çünkü puşt şair mutsuzluğu değil bu, normal iş güç sıkıntısı, rutin mutsuzluğu, her zaman olan bazı durumlarda bastıran mutsuzluk, senle biz birbirimize -güle ağlaya- şairdik belki. şimdi başka ellere şairsindir.
bu bahsettiğim mutsuzluk aşktan değil mesela/aşksızlıktan da değil. hissetmiyorum uzun zamandır bunları. malzeme olarak kullandığımı farkettim insanların bana sevgisini, aşkını perhaps? sanmıyorum bana aşk veren olduğunu daha önce, ben vermediğim için de haksızlıkmış gibi bahsetmeyeceğim bundan. aşkın acısına özlem duydum bazen, bunu yaşamak için de kendimi saçma şeylerin içinde işkenceye sürüklemek istemedim. yıpratıyor çünkü bilirsin. hem karşıya da yazık etmiş olunur. hem kendini kandırma sen hemen bırakırsın kendini hedo, arkası gelmeyeceğini bildiğin şeylere bile sonsuz nutuklar atıp inandırırsın kendini, hedo.
neyse hedo değil seslenilen kişi kaç bakiim tekrar içime.
sen her şeyle bütünsen bunu okutup üzmek istemem boş yere, bütünsen buraya da girmezsin zaten. 2019 diye başladım değiştirmeye bir şeyleri *kendi içimde* özlediklerimi saklamamaya, koşup almaya başladım kafamda. sürekli girdaplaşan sıkıntımı terketmeyi, sıkıntılarıma limon sıkıp bir daha hiçbir bitkiyi soldurmamayı deneyeceğim artık bu başlangıçta. çünkü odamın güneş almadığını şikayet edip dururdum ve bitkilerimin ölmesini buna bağlardım ama geçen öğrendim ki durduk yere solan dev yapraklımı direkt güneşe koyduğum için can vermiş işte tam olarak koyan bu bana bir şeye düşünmeden inandığımda tam tersi ihtimal her şeyi tepe taklak ediyor. kendimin diktatörüyüm. fikirlerimi esir ediyorum ki bana sadık kalsınlar. yanılınca kendime kızdığım için işine geliyo bu içimdeki diktatörün. saçma. özgün bana faşist diyor haklıdır belki eleştiri kabul etmediğim için.
eh ne desem ki sana fayda etmez bu boşa geçen zaman, geçti artık. ellerimle geçirdim. "sensiz ne kadar eksik kaldığımı bil istiyorum sadece" yazmıştım hani şu sildiğim yazıya. heh bildin mi? bilemezsin.
çok ateş basınca ya da sinirlenince, utanınca ve diğer bütün istenmeyen-aşırı-duygularda, yanaklarım kızarır ama böyle üç kat allık sürmek gibi, bilirsin? dikkat ettiysen. işte o kızarıklık olduğunda suratımda aynaya koşarım bakarım, beni bu hale düşüren şeye değmiş mi diye, hem çok severim o kızarıklığı, hem de anlamayacaklardan saklamaya çalışırım acımazsızdır çünkü onlar. böyle aşırı-istenmeyen-duygular yaşadığım zamanlarda kaç kere ağlattılar beni biliyor musun? hediye ağlıyor musun diye diye. ağlamıyordum oysaki, bunu dediklerinde ağladım bak ağlamıyordum oysaki kendi halimdeyken. işte şimdi bu acımazsızlığı kendime yapıyorum içimdeki diktatör yönetmeliğinde. çünkü ağlamadım bile bayadır puşt-duygusal-şair-mutsuzluğunda.
teşekkür ederim beni gördüğünde sarıldığın için bir şey demeden çünkü ben bunu asla yapamayacaktım. içim gide gide seni gördüğümde.
duygularımı sözle ne kadar anlatamadığım bilirsin bir o kadar da hareketle anlatamıyorum. sadece yazı, burda bile kolaya kaçıyorum.
köşeye sıkıştığımda çabalayıp en sonunda bomboş bıraktığım sözlerim. sana onları verdiğim için özür dilerim. en klişe laflar en sevdiğim özür dilerim-teşekkür ederim-özür dilerim-teşeşşkürrü edreim-özüdr dileröm-teşelkür edrşibm-özrmf dilerim.
çok söyleyince anlamını kaybetmiyor. bilerek böyle yazdım sevi seniyorum gibi************
karıncalanan ayağımı zorla yere basma manifestosu gibi, zorla gelip alıcam seni.
suratında üç küçük kalp var.
korktuğum her şeye dönüşüyorum eğer dur demeyeceksen.
baksana bi. sen hala anlar mısın beni?
