bir defter parçalamanın daha vakti gelmiş ama kalem tutmaya üşendiğim için buraya yazıyorum, kendimi hissedemiyorum genelde üzücü şarkılar açılan bir ortamda kayboluyorum mutlu olup olmamayı sorgulamayı çoktan bıraktım, birine bir şeyler adamayı bırakamıyorum. gündemim hep aynı, söylemekten tiksindim düşünmeye engel olabilmek için kafamı teneke kutu gibi sallardım, sallayamıyorum.
bitmiyor. gitmiyor ama aslında orada da değil. yanımda değil, nedense olmak istemiyor, ben olmasını istemediğimde de olmak istiyor, amacı bir şeyleri gerçekleştirmek değil sadece bana muhalefet olmak, kılışdaroğlu görse kıskanırdı böyle muhalefet edemiyorum diye, indeed.
dramadan hoşlandığımı söylüyorum herkese ve evet gerçekten pis bi zevk alıyorum, her şey güllük gülistanlıkken, ee hadi şimdi noluyoruz moduna giriyorum hep, o yüzden artık her şey güllük gülistanlık da olmuyor, önceden seninle dünyadaki bütün şarkıları dinlerim diyen bebenin şimdi ne garip şeyler dinliyorsun demesi koyuyor........üzgünüm gerçekten koyuyor.
yine de devam ediyorum aptal gibi sineye çekiyorum, sineye çektiğimi farkındayım, aptal gibi davrandığımı farkındayım ama kendime engel de olmuyorum. olduğum zamanlar yine aptal gibi özlem çekiyor, ona değil. fizikselliğine değil, kafamdaki mükemmel hayaline. bunun hayal olduğunu bildiğim halde karşımda canlı kanlı duran ona yüklüyorum bütün sorumluluğu.
vaktimi onun yüzünden boşa harcıyorum, çalışmam gereken zamanlarda moralim zaten -273ken bi de üzerine onun laflarını ekleyince.... gerçekten bu sayıyı hesaplamamı bekleme.
sinirlenip uyuyorum, günün ortasında! çok alakasız uykum olmayan bir zamanda! kalkıyorum hiçbi işe yaramamış uykum, hormonlarım boostlanmamış hala aynı hayaleti barındırıyorum çocuk kalbimde.
kalbim küçüldü, içine tıkış pıkış sığdırdığım insanlar benden hesap soruyor, bizim yerimiz neden daraldı diye, sizin yeriniz daralmadı benim için daraldı ben kendime hesap soruyorum.
ne zaman yaşadığımı hissedeceğim allahım? ne zaman içime su serpeceksin? keşke beni biraz daha bağışlasan, keşke gereksiz şeyler için seni de kendimi de kırmasam. gerçek hayatla tanışmak isteğimi sana sunduğumda kasteddiğim bu değildi, ayaklarımın üzerinde durduğum yerin dikenli olmasını istememiştim bu kadarını aynı anda kaldıramam demiştim, kalbimden paranoyayı söker misin? gerçekten iyi değilim. devam etmem gereken kocaman işler var, bunlardan yüz çevirmeme izin verme lütfen. senden başkası bana yardım edemez, ineceğim tek durak sensin, ben sendeyim. sen beni bağışlasan biraz daha, ben büsbütün olsam?
