üzgün olduğu için üzülüyorum bir anda sanki kafalarımız tokuşturulmuş da beynimizdeki bellekler bir olmuş gibi baya bir zaman yüzüm düşüyor. düşüyor düşüyor ona bakıyorum o düzelse düzeleceğim ama düzelmesini istemiyorum. paylaştığımız bu hüzün çok özel geliyor. biterse bizi bağlayan bir şey kalmaz. 

üzülmesini istemiyorum ama üzülmesinin geçmesini de istemiyorum, ortada bir sevgi var orası kesin ama neye evrileceğini bilmiyorum. aslında hiç haketmiyor ama sanki en çok da o hakediyor benim sevgimi ve birtakım diğer şeyleri.

edit: 11 mayıs 2021